Kartal ki gökten görür dünyânın her yerini !

Nice uçurumlardan geçer ! Bakıp derbeder !

Bir kabirin üstünden geçerken ürperip der :

‘Bu işte çukurların en korkunç, en derini !’

VİKTOR HUGO’dan çevirim

“ S A A T ”

‘“Saatin zelzelesine ‘Can’ dayanmaz !”’ “Ölen Canın kıyâmeti kopar !”

KUR’AN-I KERİM S.A.V.

1.Bölüm “ Ö L Ü M ”

Saatin zangoç’ u çaldıkta çanı,

Canlının ağzına gelmekte canı !

Zemberek, çarkı çevirmez artık !

O nabız atmaz olur tık,tık,tık !

Kâlb denen ŞEMS tutulur, yüz sararır !

Beyne kan gitmez olur, Ay kararır !

Yaşanır tende büyük zelzeleler !

Hücrelerden duyulur velveleler !

Gökte yıldız gibi her bir meleke,

Sönerek düşmededir bir feleke !

Başta ‘Vu’ ‘Vu’ diye bir ses duyulur,

Sese ‘“HÛ”’ ‘“HÛ”’ diye en son uyulur !

‘“SÛR”’ denen sûrete üfler birisi !

Dirilir bir ölü, yırtıp bir isi !

Ölünür, ölmeye yokken istek !

Can ne yapmışsa anımsar tek tek !

O zaman ‘“Bazı cemâller parlar,

Bazı yüzler kararır”’, ses hırlar !

İnleyip kendine der ‘Geldi sonun !’

‘“Gözü keskin ! Dili tutkundur”’ onun !

Simsiyah el uzatır son kadehi !

Gülerek, ağlayana, hi hi hi !

Öyle bir el ki bütün tırnaktır !

Kan kokar ! Uçları hep ıslaktır !

Büyüyüp her biri binlerce asır !

Çengel olmuş ! Dibi mosmor ve nasır !

Et yolar ! Ot gibi her an, bu cadı !

Başkadır herkese sîması, adı !

Arz’da kim ahrete olmuşsa gebe !

Çağırır baş ucuna böyle ebe !

O kadeh sırça değil ! Topraktır !

Kurumaz toprağı ! Hep ıslaktır !

Yıkanır gözyaşımızdan o kadeh !

Oyulur can taşımızdan o kadeh !

İçi hicranlarımızla doludur !

Dibi loştur ! Ebedîyet yoludur !

Her kenarında dudak yerleri var !

Her cidârında ecel terleri var !

Daha ağza götürürken dokunur !

İçilirken, ne duâlar okunur !

Reddedilmez bu mübârek sâki !

İçiyorken denir ‘“ALLAH bâkî !”’

İlk yudumunda çeker can bir iç !

Son yudumunda olur ten bir hiç !

Tövbenin geçmediği tek andır !

Sâde bir rüşvet alırlar ! Candır !

Korkudan bin kez eder secde, sücûd !

Ölü kalkar ! Yarılıp kabri vücûd !

2.Bölüm “ İLK ŞOK ”

Dürülüp Arz, dönüşür bir ovaya !

İşte ten döndü susuz bir kovaya !

Bir hayâlmiş o denizler dağlar !

Can çırılçıplak oturmuş ağlar !

Bir rüyâdan uyanır dehşetle !

Saldırıp leş tenine vahşetle !

Donmuş etlerde arar kendisini !

Kopmuş ellerle sarar kendisini !

Dolaşır tende o şaşkın şaşkın !

Bağırır herkese taşkın taşkın !

O ne ! Hiç kimse cevap vermemede !

Bu ne sır ! Aklı onun ermemede !

Biri, ibrik ile bir şey yıkıyor !

Biri, birkaç yere bir şey tıkıyor !

Biri, tutmuş çeneden, bağlamada !

Durmadan eş ile dost ağlamada !

Guslederler gibi zîfaf edeni,

Suyla pak etmededirler bedeni !

O beden kendine benzer ! Lâkin !

Kendi haykırmada ! Ten hep sâkin !

Cismi yatmış uzanıp tahta rafa !

Can dinelmiş ! Soruyor etrafa :

‘Dışta bir ben görürüm ! Ben nerde ?

Şaşı olmuş gibiyim makberde !

Ben mi gerçek ? Ya bu cismim mi yalan ?

Kılıfım mı bu çıkan ? Ben mi yılan ?

Bir yılansam ! Neye var bin bacağım ?

Bir örümcek gibiyim ! Yok bir ağım !

Bir elim var ! Tutamaz bir yakamı !

Şu elim, gölge ! Tenim, bir şakamı ?

Sis veya is gibiyim ah bu biçim !

Bir dumansam, neye yanmakta içim ?’

3.Bölüm “KABİR AZABI”

Gitti herkes kalakaldı yalnız !

Durumundan bakıp ibret alınız :

Her taraf buz kesilip basmış kış !

Dem çeker selvide yalnız baykuş !

Simsiyah bir gece ! Parlar taşlar !

Bu diyarı sular ancak yaşlar !

Burda hep sapsarıdır yapraklar !

Zerre zerre bağırır topraklar !

Herkesin aynı desenden kumaşı !

Yelkovan, akrebe sormakta yaşı !

Bir gelinlikle yatar ! Yok yakası !

Ve gelin gittiği yer, sandukası !

Bir yatış var ki yürekler yaralar !

Bir sükût var ki kulaklar paralar !

Bir çelenk bahçesi dıştan mezarı !

İçi et sergisi ! Bir can pazarı !

Göz oyulmuş ! Dönerek fal taşına !

Ders verir ibret için tek başına !

Dökülür her oyuğundan kurtlar !

Parça parça o göğüsler sırtlar !

Deri yer yer akıtırken yağını !

Haşarat emmede pis barsağını !

Nerde her gün öpülen gül boynu !

Nerde hep iç çekilen dik koynu !

Nerde tel tel bele düşmüş saçlar !

Nerde altın küpe ! Elmas taçlar !

Küpe yok ! Var o irin damlaları !

Her kulak kurt peteği ! Ağlar arı !

Ya yılandır, ya çıyandır bilezik !

Dişliyor ! Her kolu mosmor ve ezik !

O canım pembe beyaz baldırlar !

Kapkara, kupkuru bir daldırlar !

Bir zaman göklere çıkmış burunu,

Yere düşmüş, kemirir akrep onu !

Her dudak bir böceğin ağzında !

Her yanak bir solucan bağzında !

Sırıtır hep aralanmış çeneler !

Cirit atmakta içinden hep keneler !

Buna vermişti o yüksek pâye !

Şimdi ondan daha yok pespaye !

Aslına dönmüş olan pis enkaz !

Cana der ‘aslını bul !’ ‘Son ikaz !’

Can, o gafletzede, hâlâ şaşkın !

Cisminin aşkı içinden taşkın !

Hıçkırıklarla döner Kâbe’sini !

Kâbe sanmakta kemik mahbesini !

Yalvarır : ‘Hücrelerim hep tutunun !

Sihridir bu, tabut olmuş kutunun !

Zorlu bir el bize yapmış tılısım !

Bozmadan tılsımı sönmez hırsım !

Çiğnenip, toprağa olsan da sakız !

Beni gel sar yine ey kalbur kız !

Böyle bir çiftten utansın yaratan !

Bu figanımdan uyansın yaratan !

Şah iken, şimdi tamâmen âh’ım !

Ne benim ben ! Ne senim ! Berzahım !’

Ten der : ‘Ey Can ! Bu ne rağbet eşine !

Düşmüşün sırtlan olup leş peşine !

O güzelliklerim ah bir andı !

Hepsi borçtu ve senin damgandı !

Hem acır ! Hem gülerim ! Ben yasına !

Diri tapmaz ölünün mumyasına !

Sanma seccadeni birkaç arşın !

Yere son secdesidir bu Arş'ın !

Ayağa kalktığın an, bitti nazın !

Bak ayakta kılınır son namazın !

Bil ! Kıyâmet ayağa kalkmaktır !

Bedeninden koparak akmaktır !

Söyleyim anlaşılır bir tarzda :

‘Ölü’ derler sana artık Arzda !

Bu leşin, toprağa âit bir et !

Sende var RABB’ine âit sûret !

Kirletip sen o ilâhi ârını !

Hırsla deldin o bekâret zarını !

O duvak kanlı iken, gök almaz !

Piçini vermez isen, yer salmaz !

Sancılar çek de doğur şimdi onu !

Gel sıyır haydi şu son kanlı donu !’

*

4.Bölüm “ SIRAT KÖPRÜSÜ ”

Ay’dan Arz'a uzanan bir uçurum !

Canı yutmakta ! Değişmekte durum !

‘“ARŞ-I A’LÂ”’ya çıkılmaz hasta !

Ölen, ölmezse eğer ihlâsta !

Ateş ikrâmıdır en son ilâcı !

Panzehirdir ! Ne kadar gelse acı !

Kangren olmuş olan bir âzâ ,

Kesilir, her ne kadar verse ezâ !

Bu cehennem de bir ahret yasası !

Tanrının son ameliyyat masası !

Sop soğuk bir bodrum ! Mum isli !

Yatırırlar canı, hayvân misli !

Huyunun zincirine bağlarlar !

İyi duysun diyerek yağlarlar !

Vurulup iğne, olur can uyanık !

Hem tanık kendisine ! Hem de sanık !

Her bir uzvu, tutarak bir bıçağı !

‘Yalvarıp ağlama der geçti çağı !’

Eskisinden diri can hep terler !

O bıçaklar canı bir neşterler

Ki uzaydan duyulur feryâdı !

Ama hiç kale alınmaz yâdı !

Ona artık kanamaz başka yürek !

Makyajı bittiği an titreyerek

Masadan kalkar o şeytan çekici !

Dışa çıkmış gibidir sanki içi !

Sürünüp inleyerek boşlukta !

Aranırken bir ışık loşlukta !

Kamer’in Arza bakan nûr yüzünü

Görüp, az çok dağıtır o hüzünü !

Yaklaşınca Aya bin mihnetle !

Haykırır can o vakit cinnetle !

Gördüğü Ay değil artık ! Ayna !

Çarpar alnı o Frankenştayna !

Aman ALLAH ! Bu ne müthiş büyümüş !

Canı bir dev gibi bin kat büyümüş !

Makatın cildi yamanmış yüzüne !

Mil çekilmiş dışa akmış gözüne !

Saçının her teli akrep olmuş !

Beyni iz iz sokulup kan dolmuş !

O ağız saçlara dek yırtılmış !

Sallanan dil diye, dev tırtılmış !

Bir alevden daha kızgın soluğu !

Burnunun içleri katran oluğu !

Öksürürken tükürür kursağını !

Yutuyor hep çıkarıp barsağını !

Bir lâğım küngüne dönmüş o vücûd !

Kokuyor leş gibi ! Her şey mevcûd !

Canavar baktığı anda, Sırata !

Tükürüp ayna bu iğrenç surata !

Der : ‘Ey Âdem ! Bu ne sûret ! Bu ne hâl !

Bana hiç bakma, çekil git derhâl !

Serseri yolcuya açmam kapımı !

Ehliyetsiz ele vermem tapumu !

Sağ iken HAKK’a dönen arkasını !

Çalamaz hiç kapımın halkasını !

Sana gökten ne kadar göz kırptım !

Lâf atıp ‘Yirmi sekiz el’ çırptım !

Canının avlayarak kör gözünü !

Kopya verdim sana ! Tek bul özünü !

Her gece başka şekil raksettim !

Rahime, el ve yüze aksettim !

Benim ağzımda ZÜHAL’dir konuşan !

‘Hilâl’ ismim yüce ALLAH’a nişan !

Bana ‘“SÎNA”’ dedi Mûsâ, ‘“TÛR”’da !

Canınız bil bölünür ilk burda !

Pis yanın cin olup altımda kalır !

Ve melek yan aşarak hep yol alır !’

5.Bölüm “CEHENNEM ”

Firavun bohçası artık açılır !

Ve içinden canavarlar saçılır !

Can değil, cin oluyor her canavar !

Çıkıyor hep dışa, içten, ne ki var !

Bürünüp giysisine her bir şer !

Dikilir kendine ! Aynen mahşer !

Her günah, kendine artık zindan !

Şimdi, Münker Nekir olmuş VİCDÂN !

Soruyor kendine tek tek hesabı !

Sayfa sayfa çevirip son kitabı !

Hırs ve şehvet ateş olmuş yakıyor !

Onu Îsâ haça germiş çakıyor !

Arzdakinden yedi misli avazı !

‘“Toprak olmak ! Buna her an râzı !”’

Madde yokken, acının yoktur eşi !

Maşasız tutmada zîrâ ateşi !

Acıdan bir bayılır bir ayılır !

Burda bir an, ebediyet sayılır !

Ne ümit var ! Ne şefâat ! Ne aman !

Böyle ortamda hiç işler mi zaman !

Haykırır can : ‘Bu ne tür işkence !

Sonu yok kâbusa daldım bence !

Böyle rüyâ mı olur ! Sâde gözüm !

Neye bin şekle girer burda özüm !

Hangi huy baş çıkarırsa benden !

O huyun hayvânı hortlar tenden !

Bir canım, bin cana olmuş taksim !

Her birinden görünür bir aksim !

Hem değirmen gibiyim ! Hem tâne

Eziyorken ezilen merdane !

Çiğnerim etlerimi yok ağzım !

Göğü sarsar avazım ! Yok boğazım !

Bir karanlık görerek bîtabım !

Bir geceysem, hani bir mehtâbım !

Bu ateş canda mıdır ? Tende midir ?

Ben mi ateşte ! Ateş bende midir ?

Yanarım kül, ölürüm yok olmam !

Parça parça olurum ! Çok olmam !

Nûr değil nâr, güle zıt lâle miyim ?

Ben karanlık mı saçan meş’aleyim ?

Nerdeyim ben ? Neciyim ben ? Hani RAB ?

Yeter işkence ! Ben oldum bîtab !’

6.Bölüm “ TÖVBE “

**

‘Yok ! Bu işkenceye ben lâyıkım !

Beni inşâ edecektir bu yıkım !

Bu cehennem de senin cilvendir !

Yok oluştan yine pek ehvendir !

Kahrının neşesi parlar nârda !

Bir sitem olsa da hoştur yârda !

Bir filim misli sarılmış şeridim !

‘“Levh-i Mahfûz”’umu gördüm eridim !

Ben o Dünyâyı, alan sanmıştım !

Dirilip kalkma, yalan sanmıştım !

Ukalâ olmuş idim tahsille !

Para, şöhret idi gâyem ille !

Ne o şöhret ! Ne param ! Âh kaldı !

Yalınız elde haram ! Âh kaldı !

Bu nedâmetle geçer her anım !

Kanıyor şimdi bütün vicdânım !

Kapkara marsık edip bir ömrü !

Oldum en son bu cehennem kömürü !

Var olan HAKK’mış ! O İblîs, gölge !

Tende vehmim ona vermiş bölge !

Her hayât ‘“BEZM-İ ELESTTEN”’ demmiş !

Demi kaybetmeyen er, Âdem’miş !

Her nefes sesleniyorken HÛ HÛ !

Arayıp dışta, kaçırdım Rûhu !

Zerrece zulmedemez Tanrı bize !

Gelelim sâdece secdeyle dize !

Olalım balçığı Ermiş teninin !

En sonunda da teli, anteninin !

Baş kesip Arş’ına başbuğ olalım !

O büyük miğfere ‘BEŞ TUĞ’ olalım !

Merhamet çift yazılır Besmelede !

Sana şükran ile kul minnet ede !

Bir hayâtlık suça âit bu cezâ !

Ebediyyen süremez hakça ezâ !

Izdırâp vasıtadır ! Gâye değil !

Ebediyet ona hâs pâye değil !

Var mı bir mey, bir ömür içsem onu !

Gelmesin mestliğinin ardı sonu !

Her ateş sönmeye mahkûm ! Su serâb !

Göklerin nârı mıdır, nûru mu RAB ?

Anladım secde nedir ! Kıble nemiş !

İşte ! Ham meyve pişip oldu yemiş !

Arş’ına olsa bile mîracım !

Her vakit rahmetine muhtacım !

Rahmetin, kahrına galip, rahmet !

Verme artık bana ‘n’olur zahmet !

Beni affet O MUHAMMED adına !

Ona âşık bütün ümmet adına !’

Rahmet, ALLAH’taki tek gizli zaaf !

Bu günâhkârı nihâyet eder af !

‘Haydi gir Cennete, gör RABB’ini der !’

Ve görüp Rûhunu can, secde eder !

SAAT’in sırrı, YUSUF’ta saklı !

YUSUF’un sırrı, VELÎ'nin aklı !

* *

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ

ANKARA – 1956

ANA SAYFA