“R Û H ve C A N”

Özümüz HAK yanında sâbit ! İnemez bize !

Çünkü onda rastlanmaz maddeye âit ize !

ALLAH ile ne ayni ne de ayrıdır bu öz !

O, gayb’a âit sırdır ! Anlatamaz hiçbir söz !

Bu öz kâlbe yansıyıp olur siyah bir Nokta !

İşte budur RÛH veya FUAD denilen nükte !

Can, beynimize âit benlik bilincimizdir !

Rûh HAK bilinci olup ‘“BİZ”’ denen incimizdir !

Ayni anda her iki bilinç işlem yapamaz !

Çünkü ‘iki kıble’ye kılmak imkânsız namaz !

Derin hipnoz hâlinde uyutulan bir kişi,

Yapabilir o anda bilmediği her işi !

Hiçbir şey hatırlamaz, uyandırıldığı an !

Çünkü Rûhtan farklıdır, beyine âit zaman !

Bu yüzden can unutur, Rûha verdiği andı !

Kelime-i şahâdet getiremeyen yandı !

Hatırlayana kadar andını ! Doğar tekrâr !

Her ölümünden sonra, Rûhuna âit, karâr !

Canın Rûha tutunan kısmı, girer cennete !

Cine dost olan kısmı sebep olur cinnete !

Kavuşur ‘“Sağ taraf”’ı her tür HAK emeline !

‘“Sol taraf”’ ise, düşer ‘“Zebânî”’nin eline !

Kalıbı yok olana kadar yanar o, mutlak !

Medyumlara rûh rolü oynar cinle, bu hortlak !

Çağırılan ölünün sûretine bürünür !

Medyumun hep ‘Solundan’ çıkıp halka görünür !

Çünkü mâlzemesini solda dalaktan alır !

Cin istenen kalıba sokar ! Halk şaşa kalır !

Yine cin soru için tüm beyinleri tarar !

Sorana verilecek doğru cevabı arar !

Yüzünü göstermeye hortlak bir bulsa imkân ,

Her gören, dehşetinden çıldırır idi o an !

Hipnozda kalkar Rûhun koruyucu çemberi !

Hortlak ve cin giren can, olur İblîs minberi !

Rûhu onu terk eder ! Kalb gözü olur yırtık !

Gözbebeği ne büyür ! Ne de küçülür artık !

Bütün gerçek medyumlar gece titrer sâ’rayla !

Kurt adam gibi ulur ! Dolunay olan Ay’la !

Ne medyum ! Ne de hipnoz ! Olmayı etme kabûl !

‘Kara büyü’ye çıkar ! Asla değildir makbûl !

‘“İbrahim’e üç melek göründü ! Tam öğleyin !”’

Gündüz görünemezse Rûh, ona ‘Hortlak’ deyin !

‘İki bin yıl’ sonra Rûh, yeni bir can indirir !

Arzda da bilinçlenmek arzusunu dindirir !

Yâni can, role göre ayrı maske aktöre !

Aktör ise değişmez ! Ayni Rûh kader öre !

Sahnedeki Hamletin, hamlet değildir ismi !

Perde insin ! Hamlete benzemez onun resmi !

Bu yüzden hatırlamaz can eski hayâtını !

Süvârî, her hayâtta değiştirir atını !

Her atı hatırlayan, at değil ! Süvârîdir !

At seçmek, süvârîye âit ! İhtiyâridir !

Hangi can, rûhuna tam girse ! Alır ödülü :

Görür Rûh albümünde her eksik canı, ölü !

Bu amaç için canlar, Arz gibi dönüp durur !

Ermezse, kıyâmette kalbi son defa vurur !

Beyin uykuda iken, HAK bilinci uyanır !

Rûh dışarı çıkarak Arşa kadar dayanır !

Arşta oturana sen, ‘Annem ve Babamsın’ der !

Kendisini fışkırtan RAHMÂN’a secde eder !

İç evreni dolaşıp görür her hakîkatı !

Çünkü onun RAHMÂN’a benzer özde hilkatı !

HAK der :‘“Her gece sizi biz ettiririz vefât !”’

Derin uykuda kalır, ne benlik ! Ne de sıfat !

‘Zîrâ o vakit yalnız HAKK’ın kimliğindeyiz !

Asla teslim olmuşuz ! İslâm denen dîndeyiz !

Rûh rüyâ görmez ! ‘“Hemen olur, her ne şey derse !”’

Hiç uyanmak istemez ! Herkim bu sırra erse !

Rûh ‘“Hep selâm der !”’ Yâni can gibi ‘“boş lâf etmez !”’

‘“Ne emretse o olur !”’ Cennete tarif yetmez !

Can gibi, düşünmeye yok yani ihtiyâcı !

Hâlâ hayvân sesiyle konuşmamız ne acı !

Boğaz dokuz boğumdur ! Dokuz toplamı Âdem !

‘“İsimler”’ yaratıcı ses ! Rûh üflendi mâdem !

HAK kimliğinde iken evrene hükmederiz !

Beynimize gafletten uyan artık sen deriz !

Geri döndüğü anda Rûh, tende uyanırız !

Rüyâ denen hayâlin rengine boyanırız !

Zavallı beyin sabâh kavrayamaz durumu !

Aptal izlenimlerin rüyâ olur yorumu !

Zîrâ yorumlayamaz akıl Rûhun işini !

Bebek, nasıl kavrasın Dünyâya gelişini !

Kelebek ne ? Ne yapar ? Bilmez tırtıl, kozada !

Robensondan habersiz ! Düştüğü ıssız ada !

Uykuda yarı baygın akıl, Rûhu seyreder !

Bomboş izlenimini hatırlayıp rüyâ der !

Rûh, Fuad’a girince uyanmaktayız güyâ !

Aslında görmekteyiz gözü açık bir rüyâ !

Çünkü Rûhun gördüğü vizyondur tek hakîkat !

‘Vizyonu hatırlamak ermek’ der, HAK tarîkat !

‘“Nefsindeki RABB’ini zikret”’ demekte âyet !

‘Zikret’, hatırla demek ! Bu emre et riayet !

Tespih ile yapılan, eğer olsaydı zikir,

‘“Her zerre zikir eder”’ dermiydi HAK ! Et fikir !

Yine HAK der : ‘“Her gölge bile bana secdede !”’

Rûhsuz namaz geçmez ! Sen istersen ‘bin âmin’ de !

Çekirdeğini tavaf eder hep elektron !

Kabûl edilmez haccı ! Bilinçsiz ! Ve monoton !

Rûh kalbde yatarken de, beyni uyarır her an !

Cibril’in en alt tondan sesine denir ‘vicdân !’

Vicdân sesi, hem sessiz ! Hem sâkin ! Sen dikkat et !

‘Senden başkası duymaz !’ Der lütfen itâat et !

Bu sestir, HAKK’ın bize uzatılmış tek ipi !

Güneşin ışığının, güneşle ayni tipi !

O ipi tutarak çık ! ‘“Şah damar”’ değil uzak !

Başka her ip şeytanın kemendi olan tuzak !

Yoksa, can kurtulamaz ! Çünkü şeffaf ateştir !

Kendinden daha yoğun ateş, İblîse eştir !

İblîsle birleşirse kalıbı olur heder !

Tevrât :‘“Tozdan geldi o ! Toza gidecektir”’ der !

Toz, yâni ‘atom’ denen zerrelere ayrılır !

İpine tutunan can, cennet için kayrılır !

‘“RÛH”’ ilk güneşten ışın ! Yâni ‘“RAB’den emirdir !”’

Onu almayan, ‘“İblîs”’ denen soğuk demirdir !

Aklı tam uyuşturup uyur gece evliya !

Gerçek vizyondur onun gördüğü ! Değil rüyâ !

‘“Gözü açık uyuyan mağaradaki erdir !”’

‘“Bekçi köpek Sekîne !”’Artık aklını erdir !

RÛH ve can arasında yargıç siz ! Karar sizin !

Daha açıklamaya Uluğ’a yoktur izin !

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ

İZMİR – 05.10.1996

ANA SAYFA