İKİ BEN

İKİ BEN

Dış ben, beyin merkezli kişisel bilincimiz !

İç ben, gönül merkezli ! HAK denilen incimiz !

Dış ben can ! O ölümlü ! İç ben rûh ! O ölümsüz !

‘“Âdem’e üflenen O !”’ Secde et ! Ölme öksüz !

‘“Rûh !”’ İlk baba ve anan ! ‘“RAB”’ olmak O’nun ünü !

‘Can !’ Şimdiki baba ve ananın bir ürünü !

Toprak, su, hava, ateş : katı, sıvı, gaz, esîr !

Bu haça, çivili can ! Dört cin elinde esir !

Kurtulur ! Îsâ gibi, ‘“Ölmeden İlyas derse !”’

Vicdândan seslenen O ÂLÎ’ye ! ‘“Evet !”’ Derse !

Her ‘“Evet !”’ Hak namazın bir rekâtına eşit !

‘Rûha andını’ sınar, şeytanı ! Çeşit çeşit !

‘“Safları sıklaştırmak”’ şıkkını ! Her kim seçer !

‘“Âdem”’olup rûhunun ışık safına geçer !

Vicdânına uymazsa yâni ! Bozulur akit !

Tazeler aptesini ! Namaz kılıp beş vakit !

Vicdânının sesine hiç uymamış can ise,

Zerre zerre dağılır Ay’da ! Korkunç hâdise !

Can, rûhtan inip dondu ! Bulmak için kendini !

Rûha saf ve bilinçli dönmek ! ‘“Yaratım dini !”’

‘İç içe iki ben var !’ Diyen Yunus’u anın !

‘Hayât’ denen şu ölüm uykusundan uyanın !

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ

ANKARA- 08.04.2001

ANA SAYFA