New Page 5

“ÂDEM ve İNSÂN ”

Peygamberin son sözü oldu,“Ey yüce yoldaş !”

Sen de böyle bir yoldaş çağır ! Da bu yolu aş !

Tertemiz çıkan cana, Rûhu can yoldaşıdır !

Onu hortlak olmaktan koruyan tek aşıdır !

Bedenin aslı toprak ! Canın ki dumansız nâr !

Rûh refâkat etmezse, can bu ateşte yanar !

‘“Cehennemin yakıtı insân ile taş !”’ Niçin ?

Rûhsuz can, taş ocağı demek olduğu için !

Kudüs de çöp yakılan bir yer idi : ‘Cahinum !'

Rûhuna de ‘Gel ! Yoksa süprüntü olur sonum !’

Beden dünyâda çürür ! Ve can Ay da can verir !

‘“İnsân şeytanı”’ şekli ! Ateş olarak erir !

Yeni bir can fışkırtır Rûh ! Kopan can yerine !

İster ki bu araçla, o hemen Arza ine !

Can eğer dinlemişse biraz vicdân sesini ,

Rûh kopararak alır ! Candan bu hissesini !

‘Bu koparmaya’ denir işte, ikinci ölüm !

Çok uzun ve zahmetli ! Can ölür bölüm bölüm !

Rûhunu yitiren can , hortlak olur ! Bağırma !

Cinle yüzünü saklar ! Sakın ölü çağırma !

O yüzünü bir açsa, eğer canavar bir an !

Rûh çağıranlarda bil ! Ne akıl kalır ! Ne can !

Onda yoktur ne bilinç ! Ne bellek ! Ne de bilgi !

Bunları çalar ! Medyum ile kurunca ilgi !

Yandıkça bil o girer, hep şekilden şekile !

Vampir gibi beslenir ! Akan tâze kan ile !

Kazâ yaptırmak, savaş çıkartmaktır emeli !

Budur ! Dinlerde kurban âdetinin temeli !

HAK der : ‘“Ne can ! Ne kanı ! bana ermez kurbânın !”’

‘“Beni can ve gönülden Rûhunuzda siz anın !”’

‘Hayvânsal canın’ senin, ‘kurbân’ denen bu hayvân !

HAKK’a eren ise, canın yoldaşı ! Rûh-u revân !

Uyutuldu mu hipnoz ile seansta insân ,

Koruyucu çemberi rûhunun, kalkar o an !

Hortlak, omuriliğe girip beyni zapt eder !

Ve tıp, ‘Manyak ! Şizofren ! Veya psikopat’ der !

İlâç, şok veya duâ, etmez zerre kadar kâr !

Bir VELÎ, ancak Rûhu indirdiğinde çıkar !

Zır deli, hortlak giren ! Cin tutan insân değil !

Fizik beden dört tür cin ! Can ise, İblîstir bil !

Canlar dürtüler verir ! İşte içgüdü budur !

Ateş püsküren cana, Rûh der :‘Sınama bu ! Dur !’

İnfâz memûrlarıdır içimizdeki cinler !

Suçumuzu çektirir bize ! İfrîti dinler !

Ateş, hava, su, toprak ifrîtleri emreder,

‘Önceki hayâtını ödetin her cana’ der !

Doğa işçileridir dışımızdaki cinler !

Her şeyi imâl eder ! ‘“Doğru yolda”’ der Dînler !

Hava cini ev taşlar ! ‘Ektoplazma’ ile !

Onu kovar yanınca, sâdece güherçile !

Can, vicdânın sesine uymuş ise tamâmen ,

‘“Cehennemde art arda ölmekten”’ edilir men !

Hemen Rûhun içine girip cenneti yaşar !

Orda her bir emeli, canlı eder intişar !

Önceki hayâtını görüp ‘Her şey haklı’ der !

HAKK’ı hiç suçlayamaz ! Anlar ne imiş ‘kader !’

İner ‘iki bin sene’ sonra lâyık bedene !

Rûh der: ‘Bu kez ölmeden evvel ölmeyi dene !’

Tam ‘üç gün’ kâlbi durur ! Dört unsurdan aklanır !

Dirildiğinde canı, ‘Rûh’ ile kundaklanır !

Ölünce, Rûh içinde görür her hayâtını !

‘Biz’ bilinciyle kovar ‘benlik’ hissiyatını !

Hemen Arza inip sâf bir bedeni borç alır !

O vücûdda, ‘âleme rahmet’ olarak kalır !

İnsân ünsiyet eden demek ! O uyum sağlar !

Yâni ‘Rûh’ ile güler ! Ve ‘can’ı ile ağlar !

İnsân candır ! Âdem RÛH ! İç içe konmuş bakın !

Beden cana ! Can Rûha ceset ! Unutma sakın !

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ

İZMİR – 21.04.1997

ANA SAYFA