HİLÂFETNÂME

HİLÂFETNÂME

Muhammet “Üm” de münzîrdir, bunun münkîrî

hınzırdır !

ÂLÎ “Ebbi – Rübûbiyye, buna “kevser” misâl olmuş ;

Nebî tenzil, Velî te’vile memurken, o “hâdi” nin

“Hilâfet” hakkı gasp olmuş, bütün Kur’an masal

olmuş,

O gasıplar mübeşşerdir diye tebşîr-i cennetle,

Bana derlerse isnâdım Hüdâ’ya ayni bühtandır ;

Cevabım : Tanrının lûtfuyla cennet içre sâkinken,

Neden Âdem kovulmuştur o cennetten ki

Hüsrandır ?

Bütün dîn çünkü bir “aht”tır, aden mülkünde

bir tahttır ;

Bozan ilk ahdi bedbahttır, Ömer, Osman, Bekîr

olsa !

Hızır Mûsâyı terk eyler dönerse ahd-ü-peymandan,

Kitâbından Hüdâ sızsa ! Hitabı hep zikîr olsa !

Ölür bir “ümmü-Kur’an” aç, şerîat üzredir Sıddıyk !

“Sayıklar hasta Peygamber” diyen insân olur

Fârûk !

Ben-i Ümmiyye nam zulmetle mâlâmâl Zînnureyn !

Acep Şeytan mıdır unvana tek sadık kalan

Mahlûk !

ÂLÎ devrinde artık “fiten” baş gösterdi her yandan,

Hidâyetsiz “şerîat”la tefessüh eylemiş ümmet,

Yapıp mızrakta bir perde bütün evrâk-ı Kur’anı,

Hurûç etti şerîattan da İslâm oldu pürzulmet.

Eb-u Süfyânın oğlundan tecellî eyleyen Îblis,

ÂLÎ’nin veçh-i pâkinde görüp Âdemle ALLAH’ı,

“Türâba secde etmem ben !” dedi nâr-ı kibirinden,

Yemin etmişti çün “Kalû Belî” den hâl için “Şâh”ı.

“Fesat” çıkmıştı artık “Arz” da bir “kan dökme”

kalmıştı

Bütün âyetlerin maksûdu zâhir oldu bak bir bir ;

Yezîd minberde son kalmış olan harsı temizlerken,

Bütün “Âl-i MUHAMMED” kanla Kur’an yazdı çek

tekbir !

Bugün câri olan ahkâm Yezîd’in külliyâtından ;

Mezâhip fırkalar ihdâsını menetti çün ALLAH.

“Metîn bir hablı” tuttum ben, bölünmem bölseniz

bin kez !

O “ip” zünnâr iken belde, “Gürûh-u nâci”yim

vallah !

Ne “Lâ”yım bil, ne “İllâ”yım ! “Tebrrâ”yım

“Tevellâ”yım !

Bugün “meczûb-u Mevlâ”yım, yarın ismim olur

“Ermiş” ;

ÂLÎ’ye fazla sevgimden “Şîî” denmekte hakkımda,

Demek Hüznî ! MUHAMMED MUSTAFA ALLAH da

“Şîîymiş !!!”

ANKARA : 25 / 1 / 1957

ANA SAYFA