- BİR ŞÎÎ’NİN MÂCERASI -

 

                                                Bir Şîî fark etmeden mazhardan zâhir özü,

                                                “Görmediğim ALLAH’a tapmam !” Diyen bir sözü,

                                                                               *

                                                Aklınca tefsîr edip “---Buldum!” diye bağırdı ;

            Hakîkatin kulağı bulduğuna sağırdı.

                                            *

            Dedi “Gece açayım ÂLİ’min tâbûtunu,

            Göreyim gözlerimle artık şu mâbûdumu !

                                            *

                                                Kapanıp huzurunda kılayım son bir namaz,

                                                O nûra secde eden nâra girse yanamaz !”

                                                                                *

                                                Kıbleye güle güle sıvayarak kolunu,

                                                Seccâdesini alıp tuttu “Meşhed” yolunu.

                                                                                *

                                                Elde kızıl bir fener, dilinde Şâhın adı,

                                                Gece gündüz yürüdü Gülbengi tekrârladı ;

                                                                                *

                                                Çölün kızgın güneşi tepesini kavurdu ;

                                                Tabanları patladı, çöktü bütün avurdu ;

                                                                                *

                                                Yüzünü görse tanımazdı artık karısı ;

                                                Sürünerek Meşhede vardı gece yarısı.

                                                                                *

                                                Hemen kapanıp yere toprağı öptü yaşla,

                                                Yalıyordu tozları diliyle, gözle, kaşla !

                                                                                *

                                                Dedi : “- yolunda senin can versem bie azdı !”

                                                Sonra kabri kırk gece tırnaklarıyla kazdı ;

                                                                                *

                                                Kırk yıl ihtiyarladı, alnı hat hat kırıştı,

                                                O hıçkıran sesine mezar tonu karıştı !

                                                                                *

                                                Tırnakları sökülmüş, kan içinde elleri,

                                                Terle yıkanıyorken saçının son telleri,

                                                                                *

                                                Göründü en nihâyet taptığının sandığı,

                                                İşte orda yatardı O ömrünce andığı !

                                                                                *

                                                Dedi : “- bu heyecanı duymam mahşerde bile !”

                                                Hemen kabre atlayıp elinde fener ile,

                                                                                *

                                                Tabutunun  kapağını titrek bir elle açtı,

                                                Fener söndü, haykırıp bir adım geri kaçtı !

                                                                                *

                                                Kamaşırken gözleri, bayıldı çekip bir âh...

                                                Yazıyordı zeminde “LÂ İLÂHE İLLÂLLAH !”

                                                                                *

                                                Kapanırken bedbahtın üstüne tekrâr makber,

                                                Semalar çınlıyordu : “Hüve ALLAHÜ ekber !”

                                                                                *

                                                Yine RAHMÂN bu kula cennet etti hediye,

                                                HAKK’ı bulamasa da HAKK’ı aradı diye !

 

                                                                                      ANKARA : 16 / 2 / 1960

                                                               

 

                                                                     ANA SAYFA

 

                                        Copyright © 2000 Ondokuz.gen.tr

                                                        Copyright © 2001 Ondokuzbiz.com

                                                        Copyright © 2001 19muhammedali.com