BEKTAŞ

"BEKTAŞ"

Peri bacalarını görüp, ordan dönerken

Hacı Bektaşa geçtim ! Müze kapanmış erken !

Bayan Menderes gelip, müdürle çıkmış âni !

Ziyâret edemedim ! Hacı Bektaşı yâni !

Anladım ! Hazret-i Pîr beni reddetti niçin !

Kiliseye ! Kâbe’den önce gittiğim için !

Ayni gün Ankara’ya döndüğümde o gece,

Şöyle bir rüyâ gördüm net idi son derece !

Rahmetli babam açtı kapısını dergâhın !

Beni soktu odaya ! Ordaydı kabri, ‘ŞAH’ın !

Niyâz edip kalkınca beni kolumdan tuttu !

HACI BEKTAŞ’ın emri deyip tahta oturttu !

Ağzıma toprak verdi ! Çiğnedim : sakız gibi !

‘Sana yolladı dedi Kerbelâ’nın sâhibi !’

Gözyaşları içinde sabahleyin uyandım !

Artık dergâha gitmek idi yegâne andım !

Pîr'in yolunda şehit olmaya gönlüm aktı !

Arabamın lastiği ! Zincirsiz ve kabaktı !

Eşim ‘Yollar buz tutmuş gitme’ diye yalvardı !

‘Dağ yolu sisli olur görünmez önü ardı !’

‘Pîr'e söz verdim, dönmem !’ Diye ben direnince !

‘Biz de varız’ dedi ve iç çekti pek derince !

İki yavruma da ben dedim ‘Böyledir âdet :’

Getirdik hep beraber kelime-i şehadet !

Dedim : ‘Susun araba kayarken azar azar !

Koruma çemberini Pîr’in, yalnız ‘ses’ bozar !’

Anladılar üç defa ! şakası yok durumun !

Kayan araba durdu ! başında uçurumun !

Akşam dergâha varıp, Bektaş’a ettik niyâz !

Müdür dedi : ‘Dönmeyin ! Gece sis var ve ayaz !’

Arabaya atladık ve sis bastırdı gece !

İki metre öteyi görmek ! Oldu bilmece !

Vosvos durdu ! Durunca donmaya başladık biz !

Tam o anda arkamda ! Belirdi ışıklı iz !

Sis lâmbalı otobüs şoförü bizi aldı !

Dedi :‘Çarpmama size bilin ki ramak kaldı !’

‘Yolumuzu ânide kaya düşüp kapadı !’

‘Mecbur bu yola saptık ! ‘Mevlâna’ firma adı !’

Sordum : ‘Şoför bey ismin ne ?’ Dedi : ‘Mehmed Âli !’

Pek garip baktı bize ! Yolcu olan ahâli !

Dediler : ‘İntihar mı topluca sizin dava !

Çünkü yaşıyorsunuz biliniz ki bedava !’

Muavini Tosbayı getirdi ! Şoför bizi !

Mevlâna der : ‘Denizde kaybolur ayak izi !’

İslâm : teslim olmaktır ! İsmail’inki gibi !

‘“Bıçağa son dakika dur !”’ Der ‘“Mülkün sahibi !”’

Eren herkesi sınar ! Ben ereni sınadım !

‘Kendini, kendisiyle sınayan !’ Oldu adım !

Onun sesidir vicdân ! Dinleyen olur azât !

Anladım ki ‘“Rûh”’umdu ! Vizyonda gördüğüm zât !

Kendindekini bilmek için ! Sen kendini aş !

Hanîf ol ! Onun adı : HAS RAB ! ÂDEM ! Ve BEKTAŞ !

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ

ANKARA - 1968

ANA SAYFA